---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Θα φύγω απ'αυτή τη ζωή με περιφρόνηση για κάθε τι που δεν είναι τέχνη .Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομερό από την τέχνη .΄Ολα όσα βλέπω τώρα βρίσκονται στο επίπεδο του παιχνιδιού , σε σύγκριση με μια καλή πινελιά , έναν αρμονικό στίχο ή μια όμορφη συγχορδία .Σε σύγκριση μ'αυτά , όλα τα άλλα είναι ζήτημα μηχανικής , συνήθειας , υπομονής της μνήμης .Μόνον η Τέχνη υπάρχει"
Ουμπέρτο Μποτσιόνι
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΟ ΖΩΥΦΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο άνθρωπος
ανακαλύπτει τον πόνο στο πέταγμα
της πεταλούδας
στο τρέξιμο της γάτας
σκύβει και μαζεύεται
προς τον αφαλό του
καταπίνει τον αφαλό του
την κοιλιά του
και ζει για πάντα
τον πόνο
(Στον Κάφκα)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Ανοιχτό φεγγάρι
Αναίτιο
Όταν δεν έχεις μάτια
Σου δανείζει το φεγγάρι
Όραση
Για να δεις τις όμορφες γωνίες της γης
Ποτισμένες με το φως του μέλλοντος
Κάτω από το σώμα σου
Ανασαίνει μια ευαίσθητη πόλη
Εισπνέει την μέρα
και εκπνέει την νύχτα
Ανοιχτό φεγγάρι
Άπραχτο
Όταν δεν έχεις όνειρα
Σε κοιμίζει βαθειά κοντά στις πέτρες
Βυθίζοντας τις τελευταίες σκέψεις σου
Μέσα στο χώμα
Για να ανθίσουν σε όνειρα
Οι προσδοκίες της ημέρας
Ανοιχτό φεγγάρι
Άχρονο
Όταν δεν ξυπνάς μες στο σκοτάδι
Σου ανοίγει το παράθυρο του έρωτα
Γεμίζοντας το μηδέν με φως
Αναίτιο
Όταν δεν έχεις μάτια
Σου δανείζει το φεγγάρι
Όραση
Για να δεις τις όμορφες γωνίες της γης
Ποτισμένες με το φως του μέλλοντος
Κάτω από το σώμα σου
Ανασαίνει μια ευαίσθητη πόλη
Εισπνέει την μέρα
και εκπνέει την νύχτα
Ανοιχτό φεγγάρι
Άπραχτο
Όταν δεν έχεις όνειρα
Σε κοιμίζει βαθειά κοντά στις πέτρες
Βυθίζοντας τις τελευταίες σκέψεις σου
Μέσα στο χώμα
Για να ανθίσουν σε όνειρα
Οι προσδοκίες της ημέρας
Ανοιχτό φεγγάρι
Άχρονο
Όταν δεν ξυπνάς μες στο σκοτάδι
Σου ανοίγει το παράθυρο του έρωτα
Γεμίζοντας το μηδέν με φως
----------------
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΜΝΗΜΟΛΟΓΙΟ
(Πρωινό Ξύπνημα)
Κάθε πρωί που ξυπνώ
Είναι το ίδιο
Και ας ξυπνώ σε λάθος τόπους
Κάθε πρωί που ξυπνώ
Στα μάτια μου νυχτώνει
Η Νέα Υόρκη
1
Κάθε πρωί που ξυπνώ
Είναι το ίδιο
Και ας ξυπνώ σε λάθος τόπους
Κάθε πρωί που ξυπνώ
Στα μάτια μου νυχτώνει
Η Νέα Υόρκη
1
Ήθελε να γράψει για την δυστυχία όχι για να ανακουφίσει τους δυστυχισμένους αλλά για να παρασύρει τους ευτυχείς .Η γραφή ήταν η πνοή του κόσμου το ατέλειωτο ποδοβολητό της πόλης ,της ανήμερης σιδερένιας φύσης που κύκλωνε τις ψυχές με τον χρόνο της ,το τέμπο απ τα φώτα της, την ασύλληπτη κομψότητα της παραγωγής της. Τα χέρια του μπροστά κρατούσαν την πνοή του κόσμου και την έχαναν πάλι απ την βασανiστική ομοιοκαταληξία της επιβίωσης ΄’Μπροστά μου ανοίγεται ο κόσμος με την αέναη συνέπεια του προς τα μάτια μου . Ανοίγεται η επιφάνεια και η εσώτερη γεωμετρία του για να μου χαρίσει την ελπίδα για γραπτή επιβεβαίωση .’’
Eκεί κάτω απ το φως της κοιλιάς του θεού θα γράψω για την αριθμητική των στεναγμών για την παρεξήγηση των συναισθημάτων - για τις χαμένες ευκαιρίες και για την γραφή την ίδια-. (Άχρηστη διαδικασία εκ της θεσπισμένης ασάφειας της η γραφή χωρίς την τρομοκρατία της γραμματικής θα επιβιώσει αντί για μένα.)
Σε δύο όμοιους κύκλους εκτυλίχτηκε μια ιστορία ,η ιστορία της ανακούφισης και η ιστορία του πάθους .Ζήτησε απ τον ίδιο τον οργανισμό του να πειστεί ότι οι απαιτήσεις του είναι περιορισμένες ή τουλάχιστον ιεραρχημένες ώστε να μην μπερδεύονται και προχώρησε στο κάλεσμα μιας τυχαίας εμπειρίας .Τα γεγονότα είναι μυθιστορηματικά ενδιαφέροντα αλλά προέχει ένας συλλογισμός για τις ερωτικές διαθέσεις ενός άξεστου και ενός πολιτισμένου .Ο άξεστος ,είναι κατανοητό ,στην ερωτική του εξέγερση θα αισθανθεί σαν σε γλέντι ή στην χειρότερη περίπτωση σαν σε ύπνο σε άβολο καναπέ.
Αντίστοιχα ο πολιτιστικά «ευτραφής» θα αναγνωρίσει σε ένα φυσικό γεγονός μια σειρά απογοητεύσεων ,χαράς ,παράδοξων και εύγλωττων συμβόλων μιας αναρτημένης ηθικής και μιας ματαιότητας ,θα αναγνωρίσει παρόν παρελθόν και μέλλον και ότι άλλο μπορεί να τον αποπροσανατολίσει απ τον σκοπό του , την βίωση του έρωτα σαν φυσική συνέπεια της ύλης του.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος πιστός στις αξίες του πολιτισμού του να αποπροσανατολίζει την φύση και να δημιουργεί υποστρώματα παραπλάνησης θα διαφύγει του έρωτα με έναν ελιγμό ακαταίσχυντο και θα επιστρέψει στο καταστρεπτικό του έργο.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ (Η ιστορία του Πάθους)
Ξύπνησε με την διάθεση της πεταλούδας και ύστερα από ένα βαρύ πρωινό μετατράπηκε πάλι σε τετράποδο και ξεκίνησε να καπνίζει τα πρώτα είκοσι τσιγάρα. Ο καιρός ήταν υπέροχος ,τον τελευταίο καιρό ο καιρός είναι συνέχεια καλός με αποτέλεσμα να περνάει απαρατήρητος. Στις τρεις είχε ραντεβού με τον οδοντογιατρό για εκείνη την απονεύρωση που δεν μπορούσε να τελειώσει γιατί δεν έβρισκε το νεύρο. Στον δρόμο για το ραντεβού αυτό έζησε μία ερωτική εμπειρία ,μια εμπειρία στα όρια της φαντασίωσης ,κάτι που επιθυμεί να βιώσει ο καθένας και αυτή κράτησε 10 μέρες ,μέχρι τις τρεις του ραντεβού με τον οδοντογιατρό .Ύστερα παρέμεινε η ανάμνηση αυτής της ιστορίας με ισχυρότερη απόληξη την συντριβή της μνήμης .Θυμάμαι την μνήμη μου να διασπάτε σε άτομα και να σκορπίζετε στο γυναικείο σώμα σαν σπέρμα από στερημένο εραστή.
Eκεί κάτω απ το φως της κοιλιάς του θεού θα γράψω για την αριθμητική των στεναγμών για την παρεξήγηση των συναισθημάτων - για τις χαμένες ευκαιρίες και για την γραφή την ίδια-. (Άχρηστη διαδικασία εκ της θεσπισμένης ασάφειας της η γραφή χωρίς την τρομοκρατία της γραμματικής θα επιβιώσει αντί για μένα.)
Σε δύο όμοιους κύκλους εκτυλίχτηκε μια ιστορία ,η ιστορία της ανακούφισης και η ιστορία του πάθους .Ζήτησε απ τον ίδιο τον οργανισμό του να πειστεί ότι οι απαιτήσεις του είναι περιορισμένες ή τουλάχιστον ιεραρχημένες ώστε να μην μπερδεύονται και προχώρησε στο κάλεσμα μιας τυχαίας εμπειρίας .Τα γεγονότα είναι μυθιστορηματικά ενδιαφέροντα αλλά προέχει ένας συλλογισμός για τις ερωτικές διαθέσεις ενός άξεστου και ενός πολιτισμένου .Ο άξεστος ,είναι κατανοητό ,στην ερωτική του εξέγερση θα αισθανθεί σαν σε γλέντι ή στην χειρότερη περίπτωση σαν σε ύπνο σε άβολο καναπέ.
Αντίστοιχα ο πολιτιστικά «ευτραφής» θα αναγνωρίσει σε ένα φυσικό γεγονός μια σειρά απογοητεύσεων ,χαράς ,παράδοξων και εύγλωττων συμβόλων μιας αναρτημένης ηθικής και μιας ματαιότητας ,θα αναγνωρίσει παρόν παρελθόν και μέλλον και ότι άλλο μπορεί να τον αποπροσανατολίσει απ τον σκοπό του , την βίωση του έρωτα σαν φυσική συνέπεια της ύλης του.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος πιστός στις αξίες του πολιτισμού του να αποπροσανατολίζει την φύση και να δημιουργεί υποστρώματα παραπλάνησης θα διαφύγει του έρωτα με έναν ελιγμό ακαταίσχυντο και θα επιστρέψει στο καταστρεπτικό του έργο.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ (Η ιστορία του Πάθους)
Ξύπνησε με την διάθεση της πεταλούδας και ύστερα από ένα βαρύ πρωινό μετατράπηκε πάλι σε τετράποδο και ξεκίνησε να καπνίζει τα πρώτα είκοσι τσιγάρα. Ο καιρός ήταν υπέροχος ,τον τελευταίο καιρό ο καιρός είναι συνέχεια καλός με αποτέλεσμα να περνάει απαρατήρητος. Στις τρεις είχε ραντεβού με τον οδοντογιατρό για εκείνη την απονεύρωση που δεν μπορούσε να τελειώσει γιατί δεν έβρισκε το νεύρο. Στον δρόμο για το ραντεβού αυτό έζησε μία ερωτική εμπειρία ,μια εμπειρία στα όρια της φαντασίωσης ,κάτι που επιθυμεί να βιώσει ο καθένας και αυτή κράτησε 10 μέρες ,μέχρι τις τρεις του ραντεβού με τον οδοντογιατρό .Ύστερα παρέμεινε η ανάμνηση αυτής της ιστορίας με ισχυρότερη απόληξη την συντριβή της μνήμης .Θυμάμαι την μνήμη μου να διασπάτε σε άτομα και να σκορπίζετε στο γυναικείο σώμα σαν σπέρμα από στερημένο εραστή.
Ο αληθινός έρωτας δεν έχει μνήμη.
Αυτή είναι η ιστορία της ανακούφισης.
Ένας δεύτερος κύκλος ανοίγει με την συνήθεια να στεγάζετε με τα ίδια προϊόντα σε ένα σπίτι λίγες μέρες αργότερα και να διοργανώσει μία ζωή με πυρήνα το δευτερόλεπτο που υποστηρίχτηκε η ύπαρξή του απ το ανύπαρχτο κορίτσι της ασφάλειας και της ηδονής .Τότε αγόρασε σκύλο ,σκούπες ,φαγητό για το ψυγείο και εισιτήρια για το θέατρο. Η ιστορία του πάθους είναι η ψύξη ενός δευτερολέπτου .
Και αν έχει σημασία κάτι είναι ένα συμπέρασμα -Πάθος και ανακούφιση δύο στοιχεία της ίδιας οικογένειας δεν συναντήθηκαν ποτέ στο ίδιο δωμάτιο.
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ
Το αντικείμενο είναι ο βέβαιος χώρος .Το έργο τέχνης είναι η συνείδηση του αβέβαιου χώρου ,είναι η δύναμη της γραμμής να παγιδευτεί στην αρμονία της αμφιβολίας. Αρμονία είναι η επικάλυψη της φύσης με ανθρώπινη αδυναμία .Η φύση όπως δεν τετραγωνίζεται και δεν σφυρηλατείται ,δεν επιδέχεται αρμονία -μόνο η αδύνατη οπτική προσπαθεί να επιβιώσει αναλύοντας το ευκόλως προσέγγισημο σε τρία σχήματα.
Η παραπορτιανή στερεί απ την ύπαρξη της την χρονική βεβαιότητα και χάνεται στεκούμενη στην άκρη της στεριάς και της θάλασσας –είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια του ή να τα σταθμίσει? είναι μια ιστορική παρέκκλιση και ένα θαύμα ή ένας απλός ισχυρισμός που αμφισβητεί την αφθονία? Είναι η δύναμη της στάσης της ο ορισμός της ομορφιάς όπου ομορφιά είναι η επίτευξη του ανερμήνευτου να υπάρξει χωρίς ερωτηματικά ή η πείνα του λιθοδόμου της να επικαλεστεί τους φόβους του ζώου για να την δημιουργήσει?
Η παραπορτιανή στέκει στην άκρη της στεριάς και της θάλασσας ,
Ένας δεύτερος κύκλος ανοίγει με την συνήθεια να στεγάζετε με τα ίδια προϊόντα σε ένα σπίτι λίγες μέρες αργότερα και να διοργανώσει μία ζωή με πυρήνα το δευτερόλεπτο που υποστηρίχτηκε η ύπαρξή του απ το ανύπαρχτο κορίτσι της ασφάλειας και της ηδονής .Τότε αγόρασε σκύλο ,σκούπες ,φαγητό για το ψυγείο και εισιτήρια για το θέατρο. Η ιστορία του πάθους είναι η ψύξη ενός δευτερολέπτου .
Και αν έχει σημασία κάτι είναι ένα συμπέρασμα -Πάθος και ανακούφιση δύο στοιχεία της ίδιας οικογένειας δεν συναντήθηκαν ποτέ στο ίδιο δωμάτιο.
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ
Το αντικείμενο είναι ο βέβαιος χώρος .Το έργο τέχνης είναι η συνείδηση του αβέβαιου χώρου ,είναι η δύναμη της γραμμής να παγιδευτεί στην αρμονία της αμφιβολίας. Αρμονία είναι η επικάλυψη της φύσης με ανθρώπινη αδυναμία .Η φύση όπως δεν τετραγωνίζεται και δεν σφυρηλατείται ,δεν επιδέχεται αρμονία -μόνο η αδύνατη οπτική προσπαθεί να επιβιώσει αναλύοντας το ευκόλως προσέγγισημο σε τρία σχήματα.
Η παραπορτιανή στερεί απ την ύπαρξη της την χρονική βεβαιότητα και χάνεται στεκούμενη στην άκρη της στεριάς και της θάλασσας –είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια του ή να τα σταθμίσει? είναι μια ιστορική παρέκκλιση και ένα θαύμα ή ένας απλός ισχυρισμός που αμφισβητεί την αφθονία? Είναι η δύναμη της στάσης της ο ορισμός της ομορφιάς όπου ομορφιά είναι η επίτευξη του ανερμήνευτου να υπάρξει χωρίς ερωτηματικά ή η πείνα του λιθοδόμου της να επικαλεστεί τους φόβους του ζώου για να την δημιουργήσει?
Η παραπορτιανή στέκει στην άκρη της στεριάς και της θάλασσας ,
αναγνωρίζει τις μυρωδιές του κόσμου ,τους ατμούς από τα βήματα των ανθρώπων της και δεν σαλεύει , μονάχα στον άνεμο εμπιστεύεται την ψυχή της και ύστερα σβήνει στο φως της νύχτας.
Ομορφιά είναι το χωμάτινο σακάκι σου ,οι στάχτες της πιτυρίδας στο μαύρο ,η βουνίσια πλάτη σου και η κουνιστή σου μύτη. Δεν σου μίλησα ποτέ για την κουνιστή σου μύτη. Όταν μιλάς πρώτα αυτή ανοίγει το στόμα της και γυμνάζει τα ρουθούνια της. Μια παράδοξη κατασκευή ,λειτουργική μα σπάταλη .Η αλμυρή κουνιστή σου μύτη είναι ένα τρίγωνο ομορφιάς ,μια ποιητική παραδοξολογία.
Η Παραπορτιανή στο τρίγωνο ουρανού ,γης και θάλασσας αρνείται την σκέψη και δέχεται την μοίρα.
-Δεν μπορώ να ξεχάσω μια στιγμή που δεν έζησα-
Ομορφιά είναι το χωμάτινο σακάκι σου ,οι στάχτες της πιτυρίδας στο μαύρο ,η βουνίσια πλάτη σου και η κουνιστή σου μύτη. Δεν σου μίλησα ποτέ για την κουνιστή σου μύτη. Όταν μιλάς πρώτα αυτή ανοίγει το στόμα της και γυμνάζει τα ρουθούνια της. Μια παράδοξη κατασκευή ,λειτουργική μα σπάταλη .Η αλμυρή κουνιστή σου μύτη είναι ένα τρίγωνο ομορφιάς ,μια ποιητική παραδοξολογία.
Η Παραπορτιανή στο τρίγωνο ουρανού ,γης και θάλασσας αρνείται την σκέψη και δέχεται την μοίρα.
-Δεν μπορώ να ξεχάσω μια στιγμή που δεν έζησα-
Την Μάρθα ν α καταπίνει σοκολάτες διαβάζοντας Λούκυ Λουκ με τα πόδια της στο τραπεζάκι και την μαύρη μυωπία της να καμπουριάζει στις χρωματιστές σελίδες. Γνώριζα την μυρωδιά που ατμίζει ανάμεσα στα πόδια της απ την στιγμή που το τζιν της άρχισε να ξεφτίζει εκεί που ενώνονται τα μπούτια της. Ήξερα την μυρωδιά αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το μαλλί της εκεί να κατσαρώνει τόσο πολύ ,Δεκάδες τρίχες μισοφέγγαρα καρποφορούν στην υγρή της άνοιξη. Οι μέρες μας κατρακυλούσαν σαν κάμπιες στο δέντρο του χρόνου και τίποτα δεν θα άλλαζε αν η λέξη δεν είχε μια οριστική σημασία.
Σ αγαπώ.
-Θυμάσαι πάντα ότι δεν έζησες .-
Σ αγαπώ.
-Θυμάσαι πάντα ότι δεν έζησες .-
Να θυμάσαι ελέγχοντας το συναίσθημα ,να δημιουργείς ανάμνηση αδειάζοντας τον κόσμο από πάνω σου. Ωρίμασε στην τέχνη των αναμνήσεων.
Η παραπορτιανή σαν την φωλιά πουλιού ,αδιαφορεί για την φθορά ,ένα βουνό αναμονής ,μία συνεύρεση κενών, χτισμένη και άχτιστη μαζί ,ένα μέτρο των υπάρξεων –όταν τελείωσα το φαγητό άρχισα να πίνω όταν γύρισα ετοίμασα τις βαλίτσες –οι λέξεις γλιστρούν σαν νήματα αράχνης –όπου και αν έσκαψα βρήκα νόημα. Ξύνοντας με τα νύχια μου φράσεις απ τους τοίχους βρήκα την σοδειά απ τους κρυφούς πόθους και την σύνθετη ευλογία των χρωμάτων για να τους αδειάσω.
Θυμάμαι την φίλη μου την Μαρία που έφτασε σε οργασμό πρώτη φορά στα 30 της χρόνια μόνη της .Ύστερα από ένα μακρύ ιστορικό εραστών ,ανδρών και γυναικών κατάφερε με το δάχτυλο χωμένο στην σκέψη της να ολοκληρώσει. Θυμάμαι και τον φίλο της τον μικρό Αντώνη που την άκουγε να του διαβάζει τον Μεγάλο Ανατολικό και αναμμένος προσπαθούσε να αποφύγει να φαντασιώσει -ήταν και ο άτυχος Σάββας που πέθανε από ναρκωτικά και η Μαρία χάρηκε με την συνέπεια του με τον θάνατο.Η Μαρία ήταν ζωγράφος και έλεγε ότι σε κάθε της έργο αναπτύσσονται τέτοιες δόσεις ενοχών που μια μέρα θα την ξαποστείλουν. Τώρα είναι παντρεμένη με δύο παιδιά και έχει πονοκέφαλο.
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ
Κάθε τι που έχανες Μαρία έχτιζε και μία πέτρα στην καρδιά σου
Τώρα η καρδιά σου είναι ένας τοίχος από σκόνη
Δεν ανασαίνει αν δεν την διατάξεις και δεν χτυπά
Αν δεν την ταΐσεις με τσιγάρα
Μαρία όσα έχασες ήταν η ίδια η καρδιά σου
Που την ξόδευες στις αγορές συναισθημάτων
Ποτέ δεν σκέφτηκες το μέλλον ,ποτέ δεν νοιάστηκες γι αυτή
Μόνο όταν τα πόδια σου άνοιγες
Ζήταγες να σκίσουν την καρδιά σου ,να την κάνουν κόκκινη από
Ντροπή και αίμα
Ήσουν νέα Μαρία και δεν φορούσες δαχτυλίδια
Θυμήσου το πρόσωπο σου όταν φάγαμε Μεξικάνικο και κάηκες
Μου είχες πει ότι θα σου άρεσε να φας μια μέρα απ τα σκουπίδια
Και να φορέσεις δαχτυλίδια από κάμπιες
Μαρία ήσουν σερβιτόρα και ύστερα πόρνη-
Πάντα μια καρδιά είχες να σερβίρεις-
Δεν ερωτεύθηκες ποτέ με «σ αγαπώ»
Δεν ονειρεύτηκες ποτέ την μέρα
Ήξερες να λες αστεία και να κουρεύεις τα μαλλιά σου
Μαρία ήσουν ένα σώμα τυλιγμένο στα αρώματα
Είδα το γυμνό σου πόδι στο φως της νύχτας
Τα σεντόνια με τους μικρούς χριστούς
Που έπλεναν τα αστέρια κάτω απ την κινέζικη λάμπα σου
Πάνω στο κρεβάτι αγρίευε η σκέψη μου
Και γινόμουν χριστός καρφωμένος στο ξύλο
λίγο πριν πεθάνει
Σε κοίταζα και δεν έβρισκα την καρδιά σου
Μαρία είσαι 37 χρονών
Και κρατάς το μωρό σου σαν παιχνίδι
Δεν θέλεις να δουλέψεις άλλο
και δεν θυμάσαι πώς να τραγουδήσεις
Τα φώτα χάθηκαν από τον κώλο σου
Και τα κιλά σου είναι πολλά απ τη εγκυμοσύνη
Μαρία μόνο το όνομα σου στο στόμα μου είναι δείγμα ότι υπάρχεις
«Κλείσε το τηλέφωνο-δεν σε θυμάμαι
Την καρδιά που βρήκα
Δεν θα στη δώσω πίσω»
Μέχρι να αισθανθείς την γη και μέχρι να γλυκάνεις την σκέψη σου είσαι έρμαιο της τέχνης
Ήταν και τα σπόρια του Αργύρη ,του μικρού παιδικού μου φίλου που τα έφτυνε στο δρόμο και μιλούσε για την καταγωγή του ,την μισή ανθρώπινη και την μισή την θεϊκή. ΄Όλοι συναντιόμασταν στην γέφυρα ,χορεύαμε και περιμέναμε να ερωτευθούμε ,μυστικά , με τα βλέμματα μας νωπά στην λάμψη της παιδικής παρέας
Ανάβαμε τα πρώτα τσιγάρα και γυμνάζαμε τα στήθη μας με θάνατο-πετούσαμε πορτοκάλια στα τρένα και μισοκάναμε ευχές.
Πέρασαν μερικοί χειμώνες και η ζωή μας ξέβγαλε στην στεριά της απορίας και όλα έγιναν άγνωστα. Τα ερωτήματα δεν βρήκαν λύσεις.
Δεν είναι νοσταλγία αυτό που νιώθω –είναι μια σιγουριά για την απύθμενη βαθύτητα των λέξεων που ξεπηδούν από τα πρώτα χρόνια και ρωτούν τις ίδιες ερωτήσεις .
-Πόσα χρόνια έχασες-πόσα σημάδια άφησες
Η γέφυρα στέκεται στην γραμμή του ορίζοντα και της καθέτου-στην σύζευξη των εποχών –άναυλη δίοδος συναισθημάτων.
Σε γνώρισα κοντά στην γέφυρα
Ήσουν ένας μικρός κύκνος και δεν μπορούσα να φανταστώ που θα έφτανε η ομορφιά σου
Με τα γυαλιά σου γουρλωμένα κοιτούσες πάντα τα μάτια μου με την σειρά
Πρώτα το ένα και ύστερα το άλλο και μεθούσα με το παιχνίδισμα της θέλησης σου
Ύστερα άπλωσες το χέρι σου σαν αποκάλυψη της τρυφερότητας
Και σάστισα με την αδυναμία μου να σε αγγίξω
Μαύρο φόρεμα δεν ξαναφόρεσες και δεν κυκλοφορείς ξανά αμακιγιάριστη
Η γέφυρα αναστενάζει στην υγρασία της νύχτας
-Πόσα χρόνια άφησες –πόσες νύχτες έχασες
Είσαι μια μικρή γυναίκα ,ένα κορίτσι της εποχής και τα μάτια σου έχουν το ίδιο βλέμμα όταν σερβίρεις και όταν κάνεις έρωτα
Ζωγραφίζω την απουσία σου
Πάνω στην καρέκλα σκηνοθέτη
Στην γωνία ενός τοίχου
Και ενός ουρανού
Καθισμένη ανάλαφρα
Με την αγωνία των χρωμάτων
Στο βλέμμα σου
Καθώς κοιτάζεις
Με τα ατσάλινα μάτια σου
Μέσα στο κενό της σύνθεσης
Αναπνέοντας τον καπνό
Απ το άρωμα σου
Και διασκεδάζοντας με την απουσία της υφής σου
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΝΗΣ ΠΑΡΕΑΣ
Η Λένα και η αδερφή της
Θυμάμαι την φίλη μου την Μαρία που έφτασε σε οργασμό πρώτη φορά στα 30 της χρόνια μόνη της .Ύστερα από ένα μακρύ ιστορικό εραστών ,ανδρών και γυναικών κατάφερε με το δάχτυλο χωμένο στην σκέψη της να ολοκληρώσει. Θυμάμαι και τον φίλο της τον μικρό Αντώνη που την άκουγε να του διαβάζει τον Μεγάλο Ανατολικό και αναμμένος προσπαθούσε να αποφύγει να φαντασιώσει -ήταν και ο άτυχος Σάββας που πέθανε από ναρκωτικά και η Μαρία χάρηκε με την συνέπεια του με τον θάνατο.Η Μαρία ήταν ζωγράφος και έλεγε ότι σε κάθε της έργο αναπτύσσονται τέτοιες δόσεις ενοχών που μια μέρα θα την ξαποστείλουν. Τώρα είναι παντρεμένη με δύο παιδιά και έχει πονοκέφαλο.
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ
Κάθε τι που έχανες Μαρία έχτιζε και μία πέτρα στην καρδιά σου
Τώρα η καρδιά σου είναι ένας τοίχος από σκόνη
Δεν ανασαίνει αν δεν την διατάξεις και δεν χτυπά
Αν δεν την ταΐσεις με τσιγάρα
Μαρία όσα έχασες ήταν η ίδια η καρδιά σου
Που την ξόδευες στις αγορές συναισθημάτων
Ποτέ δεν σκέφτηκες το μέλλον ,ποτέ δεν νοιάστηκες γι αυτή
Μόνο όταν τα πόδια σου άνοιγες
Ζήταγες να σκίσουν την καρδιά σου ,να την κάνουν κόκκινη από
Ντροπή και αίμα
Ήσουν νέα Μαρία και δεν φορούσες δαχτυλίδια
Θυμήσου το πρόσωπο σου όταν φάγαμε Μεξικάνικο και κάηκες
Μου είχες πει ότι θα σου άρεσε να φας μια μέρα απ τα σκουπίδια
Και να φορέσεις δαχτυλίδια από κάμπιες
Μαρία ήσουν σερβιτόρα και ύστερα πόρνη-
Πάντα μια καρδιά είχες να σερβίρεις-
Δεν ερωτεύθηκες ποτέ με «σ αγαπώ»
Δεν ονειρεύτηκες ποτέ την μέρα
Ήξερες να λες αστεία και να κουρεύεις τα μαλλιά σου
Μαρία ήσουν ένα σώμα τυλιγμένο στα αρώματα
Είδα το γυμνό σου πόδι στο φως της νύχτας
Τα σεντόνια με τους μικρούς χριστούς
Που έπλεναν τα αστέρια κάτω απ την κινέζικη λάμπα σου
Πάνω στο κρεβάτι αγρίευε η σκέψη μου
Και γινόμουν χριστός καρφωμένος στο ξύλο
λίγο πριν πεθάνει
Σε κοίταζα και δεν έβρισκα την καρδιά σου
Μαρία είσαι 37 χρονών
Και κρατάς το μωρό σου σαν παιχνίδι
Δεν θέλεις να δουλέψεις άλλο
και δεν θυμάσαι πώς να τραγουδήσεις
Τα φώτα χάθηκαν από τον κώλο σου
Και τα κιλά σου είναι πολλά απ τη εγκυμοσύνη
Μαρία μόνο το όνομα σου στο στόμα μου είναι δείγμα ότι υπάρχεις
«Κλείσε το τηλέφωνο-δεν σε θυμάμαι
Την καρδιά που βρήκα
Δεν θα στη δώσω πίσω»
Μέχρι να αισθανθείς την γη και μέχρι να γλυκάνεις την σκέψη σου είσαι έρμαιο της τέχνης
Ήταν και τα σπόρια του Αργύρη ,του μικρού παιδικού μου φίλου που τα έφτυνε στο δρόμο και μιλούσε για την καταγωγή του ,την μισή ανθρώπινη και την μισή την θεϊκή. ΄Όλοι συναντιόμασταν στην γέφυρα ,χορεύαμε και περιμέναμε να ερωτευθούμε ,μυστικά , με τα βλέμματα μας νωπά στην λάμψη της παιδικής παρέας
Ανάβαμε τα πρώτα τσιγάρα και γυμνάζαμε τα στήθη μας με θάνατο-πετούσαμε πορτοκάλια στα τρένα και μισοκάναμε ευχές.
Πέρασαν μερικοί χειμώνες και η ζωή μας ξέβγαλε στην στεριά της απορίας και όλα έγιναν άγνωστα. Τα ερωτήματα δεν βρήκαν λύσεις.
Δεν είναι νοσταλγία αυτό που νιώθω –είναι μια σιγουριά για την απύθμενη βαθύτητα των λέξεων που ξεπηδούν από τα πρώτα χρόνια και ρωτούν τις ίδιες ερωτήσεις .
-Πόσα χρόνια έχασες-πόσα σημάδια άφησες
Η γέφυρα στέκεται στην γραμμή του ορίζοντα και της καθέτου-στην σύζευξη των εποχών –άναυλη δίοδος συναισθημάτων.
Σε γνώρισα κοντά στην γέφυρα
Ήσουν ένας μικρός κύκνος και δεν μπορούσα να φανταστώ που θα έφτανε η ομορφιά σου
Με τα γυαλιά σου γουρλωμένα κοιτούσες πάντα τα μάτια μου με την σειρά
Πρώτα το ένα και ύστερα το άλλο και μεθούσα με το παιχνίδισμα της θέλησης σου
Ύστερα άπλωσες το χέρι σου σαν αποκάλυψη της τρυφερότητας
Και σάστισα με την αδυναμία μου να σε αγγίξω
Μαύρο φόρεμα δεν ξαναφόρεσες και δεν κυκλοφορείς ξανά αμακιγιάριστη
Η γέφυρα αναστενάζει στην υγρασία της νύχτας
-Πόσα χρόνια άφησες –πόσες νύχτες έχασες
Είσαι μια μικρή γυναίκα ,ένα κορίτσι της εποχής και τα μάτια σου έχουν το ίδιο βλέμμα όταν σερβίρεις και όταν κάνεις έρωτα
Ζωγραφίζω την απουσία σου
Πάνω στην καρέκλα σκηνοθέτη
Στην γωνία ενός τοίχου
Και ενός ουρανού
Καθισμένη ανάλαφρα
Με την αγωνία των χρωμάτων
Στο βλέμμα σου
Καθώς κοιτάζεις
Με τα ατσάλινα μάτια σου
Μέσα στο κενό της σύνθεσης
Αναπνέοντας τον καπνό
Απ το άρωμα σου
Και διασκεδάζοντας με την απουσία της υφής σου
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΝΗΣ ΠΑΡΕΑΣ
Η Λένα και η αδερφή της
Η Λένα κοίταξε την αδερφή της στα μάτια ,πίσω απ την ίριδα ,βαθιά μέσα στον αέρα του κορμιού της και μεταμορφώθηκε σε μητέρα της .Το ίδιο έκανε και εκείνη κρατώντας την Λένα σαν μικρό παιδί ,ταΐζοντας την γάλα και υποσχέσεις, ελέγχοντας την ηλικία της
Έκτοτε η μία ζητάει απ την άλλη επίμονα ένα αδερφάκι
Ο Ιβάν
Ο Ιβάν ονειρεύτηκε μια ονειρεμένη πόλη όπου τα λουλούδια της καλύπτουν καλά τους τάφους της και τα δέντρα της έχουν καρπούς τα αστέρια .Περπάτησε στην πόλη του ,στάθηκε στην κεντρική πλατεία και είδε τoν ήλιο να ασπρίζει και τα σύννεφα να σκοτεινιάζουν και μεταμορφώθηκε στο σπίτι που γεννήθηκε
,κτίζοντας με τούβλα τη σάρκα του και γεμίζοντας με γλυκά της μάνας του όλα τα τραπέζια
Ο Κώστας
Ο Κώστας στάθηκε στην γωνία του τραπεζιού και προσπάθησε να κάνει τον γύρο της ζωής του ψάχνοντας τις γωνίες που ερωτεύθηκε και μεταμορφώθηκε σε ζυγαριά προσπαθώντας να μετρήσει τους φίλους του και τους εχθρούς του.
Από τότε δεν χάνει ποτέ στο μέτρημα και όταν απ το ένα ρουθούνι ρουφά τον πόνο απ το άλλο ξεφυσά ελπίδα
Η Στέλλα
Η Στέλλα τύλιξε στα τρυφερά της χέρια το τσιγαρόχαρτο σαν πρόσωπο του Μοντιλιάνι και πέταξε μέσα στο κόκκινο κρασί μεταμορφωμένη σε κόκκινο πουλί δημιουργώντας σε κάθε στροφή του πετάγματος της και μία ανάμνηση. Στο τελευταίο κόκκινο σημείωμα της μας έδωσε οδηγίες για την τέχνη του πετάγματος καθώς και για το πώς μπορούμε να περπατήσουμε ανάλαφρα αν δεν έχουμε φτερά
Ο Μάκης
ο Μάκης ανακάλυψε στην ανυπαρξία των λέξεων την σημασία της γραμματικής και τελικά μεταμορφώθηκε σε λέξη .Από ουσιαστικό έγινε ενεργητικό ρήμα ,από αυτά που τελικά έχουν
σημασία όπως το –ελπίζω- και έκτοτε περιφέρεται σε φράσεις που αναπτύσσονται καθημερινά στο λεξιλόγιο του.
2
ΕΥΤΥΧΙΑ
Θεατρικό ποίημα σε μία πράξη
Θεατρικό ποίημα σε μία πράξη
Αυλαία. Ζευγάρι εισέρχεται στην σκηνή από διαφορετικές πόρτες.Η γυναίκα κρεμά την τσάντα της στο χέρι της καρέκλας ,βγάζει το παλτό της και το φορά στην καρέκλα.Ο άντρας βγάζει το σακάκι του και διορθώνει τα μαλλιά του στον καθρέφτη.
Α – Η παράσταση ήταν αισχρή
Γ-Ήταν αισχρή…σ εμένα άρεσε
Α-Ήταν αισχρή ..μόνο σ εμένα άρεσε
Γ-(μονολογώντας) Θλιβερή προσποίηση στην παράσταση της Παρασκευής..
Α-Δεν υπήρχαν στοιχεία για την σάρκα…(μονολογώντας)
Γ- Δεν έπρεπε να πάμε
Α-( στον καθρέφτη)
Δεν βρίσκω την σάρκα μου σ αυτόν τον καθρέφτη
Γ-Είμαι εγώ έτσι και αλλιώς στο ποίημα η αλήθεια
Α-Είσαι Σαλώμη και Μήδεια..κρατάς την σάρκα μου , κοιτάζεις την σελήνη..
Γ-Είσαι ο Ορέστης που δεν θα βρει ποτέ την αδερφή του
Α-(εκνευρισμένος)
Είμαι γιατρός απ την βόρεια Κίνα και θα γιατρέψω τις αρρώστιες της ψυχής σου!
Γ-Σου λείπει το ουσιαστικό .Πιστεύω στα ουσιαστικά ,περιτριγυρίζω το αξιοσημείωτο!
Α-Τα ουσιαστικά εκπροσωπούν το παν –την μάζα του παντός –τα υπόλοιπα σχήματα εκφράζουν την κίνηση και την ταχύτητα..
Όλα σε μια ενεργητική γραμματική
Γ-(εμφατικά )
Η ποίηση είναι το ανείπωτο
(κοιτάζονται για πρώτη φορά στα μάτια ,σηκώνονται ,πλησιάζουν ,διασταυρώνονται και αλλάζουν θέσεις .Κυοφορείται ένταση)
Α-Μην την κοιτάς την σελήνη απόψε!
Είναι σκύλα που νομίζει ότι της δίνω σημασία –Ψεύτρα ,καταισχύνη με ασημένια πνευμόνια που δεν μπορούν να ανασάνουν Κρυφοκοιτάζει περήφανη την αμαρτία μου-με πνίγει η σιωπή της .ΚΟΙΤΑΞΕ…ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΣ…΄έχει γκριζόσκονη και ψευτόφωτα-αντανακλά το μαύρο-δεν λέει τίποτα..
Γ-Η ποίηση είναι το ανείπωτο
Α-Είναι μαύρη η σελήνη
(Παίρνει απ το κουτί μαύρη μπογιά και παχύ πινέλο και ζωγραφίζει ένα μαύρο κύκλο στον καθρέφτη)
Γ-Θάνατος ο ανεκπλήρωτος συλλογισμός
Α-Είναι μαύρη..ΚΥΚΛΟΣ…η ζωή είναι κύκλος
(Κινείται θριαμβευτικά προς τον καθρέφτη με το πινέλο)
Γ-μη! (μικρή παύση)
Νομίζω πως η σελήνη είμαι εγώ(χαϊδεύει το στομάχι της)
Α-(καθησυχαστικά )
Δεν είσαι εσύ η Σαλώμη
Γ-όχι , η Σελήνη είμαι εγώ ..δεν ξέρω ..νομίζω
(πλησιάζει ο ένας τον άλλο .κοιτιούνται βαθιά στα μάτια)
Α-Τι ξέρεις?
Γ-Η ζωή είναι κύκλος
Α-Η ζωή είναι κύκλος (χαϊδεμένα)
Γ-Η ζωή είναι μ αγαπάς δεν μ αγαπάς
Α-Η ζωή είναι κύκλος
Γ-(δυνατά)
Η ζωή είναι μ αγαπάς δεν μ αγαπάς
Α –Θάνατος ο ανέλπιδος συλλογισμός
Γ-Ποίηση το ανείπωτο
(Φαίνεται πως θα φιληθούν ,χωρίζουν απότομα.
Α-Η σελήνη είναι μαύρος κύκλος(Κινείται προς τον καθρέφτη)
Γ-Έχει χρυσή σκόνη στα μαλλιά της
(ο Α παίρνει χρυσή μπογιά και διαγράφει έναν χρυσαφί κύκλο μέσα απ το μαύρο ενώ εκείνη ρίχνει χρυσόσκονη στα μαλλιά της)
Α-Βλέπεις ? Η ζωή είναι κύκλος
(την πλησιάζει με ερωτική διάθεση αυτή γυρίζει απότομα
Γ-Η ζωή είναι μ αγαπάς δεν μ αγαπάς
(ο Α αποθαρρύνεται –μένει ασάλευτος)
Γ-(σχεδόν υστερικά)
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ !ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ! ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ!
Α- το ουσιαστικό είναι η προέκταση του ομοιώματος σου
Γ-Θάνατος ο ανέλπιδος συλλογισμός
Α-ποίηση το ανείπωτο..Μίλησε μου
Γ-(χαϊδεύει το στομάχι της)
Θέλω ένα παιδί
Α-Σκέψου τον υπερπληθυσμό.Δεν χωράει άλλους ο σκατότοπος
Γ-Η γη θα θριαμβεύσει…ο πολιτισμός μας θα βρει τον τρόπο..θα φτιάξουμε κρεματόρια για τους τρίτους
Α-(χαμογελώντας)
Και η τρύπα του όζοντος?
Γ- από πότε σκέφτεσαι κάτι εκτός του εαυτού σου?
Α- τον εαυτό μου σκέφτομαι
(Παύση)
Γ- δεν θέλω παιδί
Θέλω το κεφάλι σου
Α-(μονολογώντας και κοιτάζοντας ίσια μπροστά ενώ ένα κοριτσάκι εισέρχεται απ τη πλευρά των θεατών στη σκηνή και την διασχίζει διαγώνια κάνοντας κουτσό)
Είσαι πνεύμα απ την σάρκα μου
Ανάγκη απ τη φτώχια μου
Υπάρχεις στην ελπίδα μου
Και σβήνεις όταν υπάρχω
Για μία και μοναδική μνήμη του θανάτου
Κρατώ την πνοή του κόσμου
Και τα χέρια μου μπροστά σε ομοιοκαταληξία
Δεν είναι αυτονόητο να σα αγαπώ
Κάθε στιγμή υπάρχει λόγος γιαυτό
Σε αγαπώ καλύτερα όταν τον κόσμο απαξιώνω
Όταν φαντασιώνω σ’ αγαπώ πλαστά
Πάρε το κεφάλι μου αλλά πάρτο με τρόπο
Γ-Δεν θέλω το κεφάλι σου –δεν θέλω ούτε παιδί
Θέλω το αξιόλογο …ή να πεθάνω γύρω απ αυτό
-ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ –ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ-
(Σκοτεινιάζει –ακούγεται μονότονα ένα πιάνο)Φως στη Γ που γονατίζει κρατώντας το στομάχι της
Γ-μπορεί μια μέρα να με χρειαστείς
Όταν πιωμένη θα είμαι από αδιαφορία
Δεν μπορείς
Ποτέ να πεις
Δεν έχεις το δικαίωμα
Να πεις τα όρια μου
Τι έπρεπε να κάνω
Για την στρωμένη απόλαυση που ρίχνεις
Δεν μπορείς ποτέ να πεις
Ότι είμαι συναισθηματική
Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι
Που σ ένα πουλόβερ μαζί θα κεντηθούμε
Και πάντα θα σε ανέχομαι
Σαν αφόρητη σιγή
Μπορεί μια μέρα να με χρειαστείς
Όταν πιωμένη θα είμαι από αδιαφορία
Μπορεί να με ζητήσεις
Με άπληστες φωνές
Και ωραίες κοιλιές
Δεν τολμάς
Να με υποτιμήσεις
Δεν έχεις το δικαίωμα
Να με ζωγραφίσεις
Πάνω σε πύργους από λάστιχο
Μια μέρα θα με χρειαστείς
Όταν πιωμένη θα είμαι από αδιαφορία
(Φως στον Α)
Είσαι κάτι
Όταν τίποτα δεν αφήνεται
Να είμαι άδειος
Χωρίς υποσχέσεις και ελπίδες
Μπορώ τότε
Να πιω ότι έχεις
Που φαίνεται και γυαλίζει
Αν έχεις κάτι να δώσεις
Ότι δίνεις σε μισή σιωπή
Σκηνής με ήχους από ρόλους
Σε πράξη αναγκαία βαρετή
Και φιλί αν έχεις
Ας μυρίσει δέρμα
Πριν στρέψω το κεφάλι
Πλούτοι λουλουδιών
Τύχης και
Σκοτάδι
Αν έχεις δέρμα
Ότι έχεις
Κάτι να δώσεις
Σε χρόνο
Αόριστο
Κάτι
Σε χρόνο ορισμένο
Με δόντια
Ανοιχτές φωνές
Δύο που κάνουν έρωτα
Σα βρώμικα πουλιά
Αυτή να λέει
Υπομονή!
Υπομονή αόριστη (σα χρόνος) διφορούμενη
Ή κάτι πιο βαθύ
Δοσμένο στο κενό
Σε κάτι που ζητάει δέρμα
Σε οσμή κοινωνίας
Μπορώ τότε
Να σταθώ σε ότι προσφέρεις
Προετοιμασμένος χρόνος
(ένα σκυλί αμολιέται και κινείται ελεύθερα στην σκηνή)
(αρχικό φως)
Α-θέλω ένα σκυλί
Γ-θα το ξύνω με τα νύχια μου
Θα βλέπεις μόνο εμένα στον καθρέφτη σου
Α-θα βρω την σάρκα μου
Γ-θα τον λούζουμε χλωρίνη ,θα είναι καθαρός
Α-Ποίήση ο ανείπωτος συλλογισμός
Γ-η ελπίδα είναι κύκλος
Α-επανάληψη το αξιοσημείωτο
Γ-η ζωή είναι κύκλος
Α-θα γιατρεύουμε τις αρρώστιες του ,θα τον χωράμε στο ψυγείο, θα τον ταξιδεύουμε στα χιόνια, θα του γιορτάζουμε γενέθλια…
Α-αύριο πάλι
Γ-Σάββατο ..
Α-στο θέατρο
Γ-Ευτυχία είναι να ζει ο σκύλος
Αυλαία .αν υπάρχουν θεατές χειροκροτούν.
(οι ηθοποιοί δεν ξαναβγαίνουν .Το κοριτσάκι μοιράζει στην έξοδο τον <<αντικαρτέσιο>> )
ΑΝΤΙΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Σκεφτείτε πως δεν υπάρχετε .Πως όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας είναι τερτίπια ενός νυμφομανούς που δημιουργεί ζωή και η ανάγκη του αυτή ,του προκαλεί κόπωση μεγάλη και επιθυμία για θάνατο .Σκεφτείτε πως ο θάνατος είναι προέκταση της συνείδησης και η συνείδηση ομοίωμα θανάτου.
Σκεφτείτε πως ο χρόνος δεν υπάρχει όταν δύο συζητούν σε δύο τετραγωνικά και όταν ο ένας μιλά με λέξεις ,ο άλλος απαντά με γέλια.
Σκεφτείτε πως η φιλόδοξη ηδονή επιλέγει τον δρόμο της στο σταυροδρόμι δύο σωμάτων
Πως ο δρόμος ανεβαίνει στο παράθυρο και η θάλασσα αναπνέει στο νερό της
Σκεφτείτε την ανάσα ,πριν σκεφτείτε ,σκεφτείτε την αναπνοή.
Σκέψου πως δεν γίνετε να ολοκληρώσεις ένα σου πάθος
Πως πάντα υπάρχει μια αρχή και μια συνέχεια
Ταυτολογώντας.
Είναι σα να έρχεται η μέρα του ταχυδρόμου και να χαθεί ο δρόμος
Σκέψου αν μπορείς να είσαι εσύ όταν σκέφτεσαι πως δεν υπάρχεις.
Σκεφτείτε τα μάτια σας
Πιστέψτε στην οπτική σκέψη
Βοηθηθείτε από τα καθαρά συμπεράσματα του ματιού
Από την ανθρώπινη δυνατότητα και την τέχνη
Σκεφτείτε το μάτι τη στιγμή που κοιτάζει
Νιώστε τις κινήσεις του φακού στο φως –την ψυχή που αναβοσβήνει
Σκεφτείτε την χρυσή τομή και τα καθαρά της είδωλα
Σκεφτείτε την παρατήρηση και παρατηρήστε την σκέψη
Σκεφτείτε το ρήμα παρατηρώ φαντασιών ω σκέφτομαι
Ύστερα συγκροτώ τα στοιχεία
Σκέφτομαι το πλάσμα και τα διαφορετικά ομογενή πλάσματα
Όπου πλάσμα ίσον η αυτόφωτη δυνατότητα για σκέψη
Το ύψος του ματιού και η απόσταση κρίνουν την ομοιογένεια όπως αλλιώς το
Μέγεθος
Σκεφτείτε ότι δεν θέλετε να σκέφτεστε και πως δεν θέλετε να σκέφτεστε.
Γ-Ήταν αισχρή…σ εμένα άρεσε
Α-Ήταν αισχρή ..μόνο σ εμένα άρεσε
Γ-(μονολογώντας) Θλιβερή προσποίηση στην παράσταση της Παρασκευής..
Α-Δεν υπήρχαν στοιχεία για την σάρκα…(μονολογώντας)
Γ- Δεν έπρεπε να πάμε
Α-( στον καθρέφτη)
Δεν βρίσκω την σάρκα μου σ αυτόν τον καθρέφτη
Γ-Είμαι εγώ έτσι και αλλιώς στο ποίημα η αλήθεια
Α-Είσαι Σαλώμη και Μήδεια..κρατάς την σάρκα μου , κοιτάζεις την σελήνη..
Γ-Είσαι ο Ορέστης που δεν θα βρει ποτέ την αδερφή του
Α-(εκνευρισμένος)
Είμαι γιατρός απ την βόρεια Κίνα και θα γιατρέψω τις αρρώστιες της ψυχής σου!
Γ-Σου λείπει το ουσιαστικό .Πιστεύω στα ουσιαστικά ,περιτριγυρίζω το αξιοσημείωτο!
Α-Τα ουσιαστικά εκπροσωπούν το παν –την μάζα του παντός –τα υπόλοιπα σχήματα εκφράζουν την κίνηση και την ταχύτητα..
Όλα σε μια ενεργητική γραμματική
Γ-(εμφατικά )
Η ποίηση είναι το ανείπωτο
(κοιτάζονται για πρώτη φορά στα μάτια ,σηκώνονται ,πλησιάζουν ,διασταυρώνονται και αλλάζουν θέσεις .Κυοφορείται ένταση)
Α-Μην την κοιτάς την σελήνη απόψε!
Είναι σκύλα που νομίζει ότι της δίνω σημασία –Ψεύτρα ,καταισχύνη με ασημένια πνευμόνια που δεν μπορούν να ανασάνουν Κρυφοκοιτάζει περήφανη την αμαρτία μου-με πνίγει η σιωπή της .ΚΟΙΤΑΞΕ…ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΣ…΄έχει γκριζόσκονη και ψευτόφωτα-αντανακλά το μαύρο-δεν λέει τίποτα..
Γ-Η ποίηση είναι το ανείπωτο
Α-Είναι μαύρη η σελήνη
(Παίρνει απ το κουτί μαύρη μπογιά και παχύ πινέλο και ζωγραφίζει ένα μαύρο κύκλο στον καθρέφτη)
Γ-Θάνατος ο ανεκπλήρωτος συλλογισμός
Α-Είναι μαύρη..ΚΥΚΛΟΣ…η ζωή είναι κύκλος
(Κινείται θριαμβευτικά προς τον καθρέφτη με το πινέλο)
Γ-μη! (μικρή παύση)
Νομίζω πως η σελήνη είμαι εγώ(χαϊδεύει το στομάχι της)
Α-(καθησυχαστικά )
Δεν είσαι εσύ η Σαλώμη
Γ-όχι , η Σελήνη είμαι εγώ ..δεν ξέρω ..νομίζω
(πλησιάζει ο ένας τον άλλο .κοιτιούνται βαθιά στα μάτια)
Α-Τι ξέρεις?
Γ-Η ζωή είναι κύκλος
Α-Η ζωή είναι κύκλος (χαϊδεμένα)
Γ-Η ζωή είναι μ αγαπάς δεν μ αγαπάς
Α-Η ζωή είναι κύκλος
Γ-(δυνατά)
Η ζωή είναι μ αγαπάς δεν μ αγαπάς
Α –Θάνατος ο ανέλπιδος συλλογισμός
Γ-Ποίηση το ανείπωτο
(Φαίνεται πως θα φιληθούν ,χωρίζουν απότομα.
Α-Η σελήνη είναι μαύρος κύκλος(Κινείται προς τον καθρέφτη)
Γ-Έχει χρυσή σκόνη στα μαλλιά της
(ο Α παίρνει χρυσή μπογιά και διαγράφει έναν χρυσαφί κύκλο μέσα απ το μαύρο ενώ εκείνη ρίχνει χρυσόσκονη στα μαλλιά της)
Α-Βλέπεις ? Η ζωή είναι κύκλος
(την πλησιάζει με ερωτική διάθεση αυτή γυρίζει απότομα
Γ-Η ζωή είναι μ αγαπάς δεν μ αγαπάς
(ο Α αποθαρρύνεται –μένει ασάλευτος)
Γ-(σχεδόν υστερικά)
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ !ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ! ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ!
Α- το ουσιαστικό είναι η προέκταση του ομοιώματος σου
Γ-Θάνατος ο ανέλπιδος συλλογισμός
Α-ποίηση το ανείπωτο..Μίλησε μου
Γ-(χαϊδεύει το στομάχι της)
Θέλω ένα παιδί
Α-Σκέψου τον υπερπληθυσμό.Δεν χωράει άλλους ο σκατότοπος
Γ-Η γη θα θριαμβεύσει…ο πολιτισμός μας θα βρει τον τρόπο..θα φτιάξουμε κρεματόρια για τους τρίτους
Α-(χαμογελώντας)
Και η τρύπα του όζοντος?
Γ- από πότε σκέφτεσαι κάτι εκτός του εαυτού σου?
Α- τον εαυτό μου σκέφτομαι
(Παύση)
Γ- δεν θέλω παιδί
Θέλω το κεφάλι σου
Α-(μονολογώντας και κοιτάζοντας ίσια μπροστά ενώ ένα κοριτσάκι εισέρχεται απ τη πλευρά των θεατών στη σκηνή και την διασχίζει διαγώνια κάνοντας κουτσό)
Είσαι πνεύμα απ την σάρκα μου
Ανάγκη απ τη φτώχια μου
Υπάρχεις στην ελπίδα μου
Και σβήνεις όταν υπάρχω
Για μία και μοναδική μνήμη του θανάτου
Κρατώ την πνοή του κόσμου
Και τα χέρια μου μπροστά σε ομοιοκαταληξία
Δεν είναι αυτονόητο να σα αγαπώ
Κάθε στιγμή υπάρχει λόγος γιαυτό
Σε αγαπώ καλύτερα όταν τον κόσμο απαξιώνω
Όταν φαντασιώνω σ’ αγαπώ πλαστά
Πάρε το κεφάλι μου αλλά πάρτο με τρόπο
Γ-Δεν θέλω το κεφάλι σου –δεν θέλω ούτε παιδί
Θέλω το αξιόλογο …ή να πεθάνω γύρω απ αυτό
-ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ –ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ-
(Σκοτεινιάζει –ακούγεται μονότονα ένα πιάνο)Φως στη Γ που γονατίζει κρατώντας το στομάχι της
Γ-μπορεί μια μέρα να με χρειαστείς
Όταν πιωμένη θα είμαι από αδιαφορία
Δεν μπορείς
Ποτέ να πεις
Δεν έχεις το δικαίωμα
Να πεις τα όρια μου
Τι έπρεπε να κάνω
Για την στρωμένη απόλαυση που ρίχνεις
Δεν μπορείς ποτέ να πεις
Ότι είμαι συναισθηματική
Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι
Που σ ένα πουλόβερ μαζί θα κεντηθούμε
Και πάντα θα σε ανέχομαι
Σαν αφόρητη σιγή
Μπορεί μια μέρα να με χρειαστείς
Όταν πιωμένη θα είμαι από αδιαφορία
Μπορεί να με ζητήσεις
Με άπληστες φωνές
Και ωραίες κοιλιές
Δεν τολμάς
Να με υποτιμήσεις
Δεν έχεις το δικαίωμα
Να με ζωγραφίσεις
Πάνω σε πύργους από λάστιχο
Μια μέρα θα με χρειαστείς
Όταν πιωμένη θα είμαι από αδιαφορία
(Φως στον Α)
Είσαι κάτι
Όταν τίποτα δεν αφήνεται
Να είμαι άδειος
Χωρίς υποσχέσεις και ελπίδες
Μπορώ τότε
Να πιω ότι έχεις
Που φαίνεται και γυαλίζει
Αν έχεις κάτι να δώσεις
Ότι δίνεις σε μισή σιωπή
Σκηνής με ήχους από ρόλους
Σε πράξη αναγκαία βαρετή
Και φιλί αν έχεις
Ας μυρίσει δέρμα
Πριν στρέψω το κεφάλι
Πλούτοι λουλουδιών
Τύχης και
Σκοτάδι
Αν έχεις δέρμα
Ότι έχεις
Κάτι να δώσεις
Σε χρόνο
Αόριστο
Κάτι
Σε χρόνο ορισμένο
Με δόντια
Ανοιχτές φωνές
Δύο που κάνουν έρωτα
Σα βρώμικα πουλιά
Αυτή να λέει
Υπομονή!
Υπομονή αόριστη (σα χρόνος) διφορούμενη
Ή κάτι πιο βαθύ
Δοσμένο στο κενό
Σε κάτι που ζητάει δέρμα
Σε οσμή κοινωνίας
Μπορώ τότε
Να σταθώ σε ότι προσφέρεις
Προετοιμασμένος χρόνος
(ένα σκυλί αμολιέται και κινείται ελεύθερα στην σκηνή)
(αρχικό φως)
Α-θέλω ένα σκυλί
Γ-θα το ξύνω με τα νύχια μου
Θα βλέπεις μόνο εμένα στον καθρέφτη σου
Α-θα βρω την σάρκα μου
Γ-θα τον λούζουμε χλωρίνη ,θα είναι καθαρός
Α-Ποίήση ο ανείπωτος συλλογισμός
Γ-η ελπίδα είναι κύκλος
Α-επανάληψη το αξιοσημείωτο
Γ-η ζωή είναι κύκλος
Α-θα γιατρεύουμε τις αρρώστιες του ,θα τον χωράμε στο ψυγείο, θα τον ταξιδεύουμε στα χιόνια, θα του γιορτάζουμε γενέθλια…
Α-αύριο πάλι
Γ-Σάββατο ..
Α-στο θέατρο
Γ-Ευτυχία είναι να ζει ο σκύλος
Αυλαία .αν υπάρχουν θεατές χειροκροτούν.
(οι ηθοποιοί δεν ξαναβγαίνουν .Το κοριτσάκι μοιράζει στην έξοδο τον <<αντικαρτέσιο>> )
ΑΝΤΙΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Σκεφτείτε πως δεν υπάρχετε .Πως όλα όσα συμβαίνουν γύρω σας είναι τερτίπια ενός νυμφομανούς που δημιουργεί ζωή και η ανάγκη του αυτή ,του προκαλεί κόπωση μεγάλη και επιθυμία για θάνατο .Σκεφτείτε πως ο θάνατος είναι προέκταση της συνείδησης και η συνείδηση ομοίωμα θανάτου.
Σκεφτείτε πως ο χρόνος δεν υπάρχει όταν δύο συζητούν σε δύο τετραγωνικά και όταν ο ένας μιλά με λέξεις ,ο άλλος απαντά με γέλια.
Σκεφτείτε πως η φιλόδοξη ηδονή επιλέγει τον δρόμο της στο σταυροδρόμι δύο σωμάτων
Πως ο δρόμος ανεβαίνει στο παράθυρο και η θάλασσα αναπνέει στο νερό της
Σκεφτείτε την ανάσα ,πριν σκεφτείτε ,σκεφτείτε την αναπνοή.
Σκέψου πως δεν γίνετε να ολοκληρώσεις ένα σου πάθος
Πως πάντα υπάρχει μια αρχή και μια συνέχεια
Ταυτολογώντας.
Είναι σα να έρχεται η μέρα του ταχυδρόμου και να χαθεί ο δρόμος
Σκέψου αν μπορείς να είσαι εσύ όταν σκέφτεσαι πως δεν υπάρχεις.
Σκεφτείτε τα μάτια σας
Πιστέψτε στην οπτική σκέψη
Βοηθηθείτε από τα καθαρά συμπεράσματα του ματιού
Από την ανθρώπινη δυνατότητα και την τέχνη
Σκεφτείτε το μάτι τη στιγμή που κοιτάζει
Νιώστε τις κινήσεις του φακού στο φως –την ψυχή που αναβοσβήνει
Σκεφτείτε την χρυσή τομή και τα καθαρά της είδωλα
Σκεφτείτε την παρατήρηση και παρατηρήστε την σκέψη
Σκεφτείτε το ρήμα παρατηρώ φαντασιών ω σκέφτομαι
Ύστερα συγκροτώ τα στοιχεία
Σκέφτομαι το πλάσμα και τα διαφορετικά ομογενή πλάσματα
Όπου πλάσμα ίσον η αυτόφωτη δυνατότητα για σκέψη
Το ύψος του ματιού και η απόσταση κρίνουν την ομοιογένεια όπως αλλιώς το
Μέγεθος
Σκεφτείτε ότι δεν θέλετε να σκέφτεστε και πως δεν θέλετε να σκέφτεστε.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΦΑΓΙΟΥΜ
Τα πορτραίτα του Φαγιούμ εκφράζουν την ιερότητα και τη λατρεία του ανθρώπινου. Είναι το επιστέγασμα μιας εποχής ανθρωποκεντρισμού και η άνοιξη της θεολατρείας του χριστιανισμού , δηλαδή της μεταφοράς του μαζικοποιημένου πλέον ανθρώπου , στο θείο και το υπερφυσικό. Το άτομο γίνεται πρόσωπο μέσα από την κοινοποίηση της ατομικότητας του.
Τα Φαγιούμ διατηρούν την αξία του βλέμματος , που είναι το κύριο μέσο εξερεύνησης και ερμηνείας της ψυχής και της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου. Η τεχνική της εγκαυστικής απαιτεί απ τον δημιουργό την έγκαιρη απόδοση των βασικών χαρακτηριστικών , προκαλώντας τον αυτοματισμό και την ψυχή να ενεργήσει δυναμικά , με ευκρίνεια και ιερή εκστατικότητα. Τα περισσότερα πρόσωπα αποδίδονται ως πιθανότητες που όλες μαζί χτίζουν την εικόνα του άφθαρτου ανθρώπου , του αιώνιου βλέμματος , του μεταδιδόμενου πνεύματος.
Η ανεπεξέργαστη , βοηθητική φωτοσκίαση και το γεωμετρικό μοίρασμα του προσώπου με το απόλυτο αντικαθρέπτισμα του ενός μέρους με το άλλο, δονούν τον καθημερινό μας εαυτό εκφράζοντας τον αδιαμφισβήτητο δυναμισμό της ύλης και της φύσης μας και ερεθίζουν τον πυρήνα της ψυχής γεννώντας την ελπίδα , την σιγουριά αλλά και τη δήλωση της ματαιότητας μέσα από το χρονικό βίο. ‘Έτσι , οι μετέπειτα αγιογραφίες θα επιτύχουν να εκφράσουν αυτό που εκπροσωπούν , μαζί με τα ιερά κείμενα και την φιλοσοφία της νέας θρησκείας . Τα Φαγιούμ είναι η λύση της διαφωνίας υλικού και πνευματικού και η συμφωνία θείου και αδύνατου , είναι η λαϊκή απαίτηση για προσωποποίηση του ατόμου και για διαιώνιση της ταπεινότητας του.
Τα χρώματα γήινα , το βλέμμα απόκοσμο με πηγή την ανθρώπινη σύσταση που δεν μπορεί να δραπετεύσει από το θάνατο. Τα πορτραίτα του Φαγιούμ εκπροσωπούν το γκρίζο , τη σύμπτυξη των συναισθημάτων που οδηγεί στη λύτρωση της αλήθειας. Το κλάμα δεν είναι πάντα οδυρμός , το γέλιο ευτυχία και η τραγωδία θάνατος . Μια ενδογενής ηρεμία και ασφάλεια για το αμετάβλητο . Η Αναγέννηση θα’ ρθεί να αναλύσει τη φύση σε βάρος της ψυχής , να ορθολογίσει και τελικά να ορθώσει τον μηχανιστικό χαρακτήρα του ανθρώπου που θα επιταχύνει την ιστορία .
Η αμφιβολία χρονικής προέλευσης των Φαγιούμ , βοηθά στο να δημιουργηθεί η αίσθηση του άγνωστου , της άλλης όψης . Μια ζωή που υπήρξε , πέτυχε να ολοκληρώσει τις προσδοκίες της και πέθανε αφήνοντας τα απαραίτητα σύμβολα σαν χαρμόσυνα αγγέλματα μιας νέας θέωσης του ανθρώπου . Στο χέρι μας είναι να εμπνευστούμε από τα μικρά αυτά πρώτα ζωγραφίσματα και να ξαναγίνουμε οι αθώοι θρηνούντες των νεκρών και οι άξιοι επεξεργαστές της ύλης . Στο χέρι μας είναι να αποκτήσουμε ένα ρόλο στη φύση (ας μοιάζει με το ρόλο του φιδιού που είναι η συλλογή του δηλητηρίου ) .
Κάνε ένα πορτραίτο για μένα όπως των Φαγιούμ και άσε με να καταλαγιάσω στα επίγεια χωρίς να ζητήσω τίποτα άλλο απ’ το θάνατο μου.
---------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ( ΣΚΟΡΠΙΑ)
Αγόρασε μία γάτα στα 75 του χρόνια.Ένα νεογέννητο .Ήθελε να δει ποιος θα πεθάνει πρώτος .
Μέτρο του χρόνου είναι συνήθως ο θάνατος
Ο Σαμψών είναι σίδερο στο ξύλο
Κάθετη γραμμή σε ατέρμονη ευθεία
C – Jam Blues
Ο Duke Ellington , ο Thelonious Monk , o Randy Weston
Θαρρώ πως βλέπουν το πιάνο σαν τόξο και εξακοντίζουν
Απ’τις χορδές του πολύχρωμα βέλη
Ο Handel ήταν χαρούμενος άνθρωπος
Τον ακούμε κάθε Κυριακή
O λαβύρινθος είναι η ανάμνηση του μέλλοντος.
------------------------------------------------------------------------------------------------
